Ook al heb ik er 10 maanden aan gewerkt, ik geef het op! Ruim een week geleden heb ik mijn deelname aan de kunstroute ‘Bruegeliaanse streken’ afgezegd. Geen ‘Eindig festijn dus’, maar einde verhaal.
Het is met heel veel spijt, want ik had heel graag nog eens meegedaan aan dit toffe initiatief en de voorbereidingen waren ver gevorderd. Er was een accoord voor mijn favoriete locatie bij de ontwortelde boom, het breiwerk was klaar, de tekst voor de bezoekersgids ingestuurd en voor de opbouw van de installatie kon ik rekenen op de solide hulp van een goeie vriend. En toch. De spanning rond dit project werd mij teveel. De (te) vele uren werk te midden van de stinkende plastic afval zitten daar zeker voor iets tussen, maar ook het thema van de galg deed mij de das om. Door de vergroting tot bijna ware proporties werd het allemaal erg reëel. Toen ik mij realiseerde dat de galg dagelijks te zien zal zijn voor mensen, die voorbij rijden over de Lennikse baan, kreeg ik ook nog schrik om iemand op slechte gedachten te brengen, of pijnlijke herinneringen op te roepen. Misschien een overspannen gedachte, maar het kon mij toch geen worst wezen.
Iedereen die van plan was naar deze wandeling te komen moet dat zeker doen, want het zal zeker de moeite waard zijn, om te beginnen al bij het startpunt de Bree-eik hoeve in Lennik. (zie www. pep-in-gen.be).
Voor mij heeft dit project in elk geval een verdere kennismaking met het werk van Bruegel opgeleverd, tot en met een reis naar de tentoonstelling in Wenen, iets dat ik anders nooit gedaan zou hebben.
PLASTIEKfabrique 